Vervallen, verloederd, versleten, maar toch vitaal
Een soort prozagedicht

Het kan niet ontkend worden dat hij was komen opdagen, dat hij “acte de présence” had gegeven om het meubelstuk; de oude, leren, vervallen bank, een erfstuk uit mijn ouderlijk huis; dierbaar, intens dierbaar omdat ik er eens, in lang, lang vervlogen tijden mijn destijds doodzieke lichaam en mijn doodzieke hoofd op heb laten rusten als in de tedere armen van de geliefde die mij nooit geschonken is, op te vijzelen, op te knappen als was het met de nodeloze make-up van een overjarige actrice die totaal geen doel meer diende, geen nut kon hebben.
De kerven van de reparatie staan nu in het leer en de kerven van eenzaamheid, verdriet en leed zijn gegroefd in mijn hart en ziel, maar een nieuwe lente vertoont zich aan mijn venster.