Herinnering aan die onfortuinlijke middag op “De Zilvermeeuw”
Een soort prozagedicht

Toen ik het schitterende water van de “Biesbosch” zag, barstte mijn verdriet om jou uit en ik grimaste, probeerde mijn tranen te verbergen voor de leden van het gezelschap dat samen met mij “De Zilvermeeuw” bevolkte, een lang schip dat ons kalm en majesteitelijk die middag door de wateren zou voeren.

Ik hou van je, mijn metgezellin van mijn jeugd, van jou, die aan mijn ziekbed stond, aan wiens ziekbed ik stond, van jou die het schuldeloze kind dat ik was, dat aan je zijde liep, zozeer kent.

Maar hel en verdoemenis, het noodweer van tragische misverstanden zijn boven onze hoofden losgebarsten en waar is de weg terug voor ons?