Een workshop "Rouwverwerking" in het "Andante Café" bij het Crematorium in Tilburg

In het "Andante Café", een merkwaardige oase in de contreien van het Crematorium te Tilburg waar het gezellig en sfeervol is, dat opgesierd wordt door allerlei leuke frutsels en fratsels op de tafeltjes her en der in de ruimte en dat zozeer een tegenstelling vormt tot de zalen des doods en de macabere urnenvelden in de omgeving, waren op 14 mei 2017 een aantal slachtoffers en gedupeerden samengekomen voor een schrijfworkshop.

Een nog jonge mevrouw had plaatsgenomen aan mijn tafeltje en glimlachte breed en uitdagend met een rij stralend witte, regelmatige tanden en toonde zich belangstellend dan wel nieuwsgierig. Echter mijn verouderde gezicht wilde zich niet in de kennelijk enig juiste vorm plooien en ik liet mijn (scheve) tanden niet zien om haar kennelijk oprechte belangstelling te beantwoorden, hetgeen wellicht als chagrijn of vijandigheid opgevat werd en natuurlijk niet geheel ten onrechte en na de eerste, schijnbaar enthousiaste begroeting en aarzelende toenadering verhuisde zij ijlings naar een ander tafeltje om redenen die mij toch wel onduidelijk bleven maar die zij verklaarde door te stellen dat zij meer ruimte nodig had en vanuit haar verre positie keek zij nog in mijn richting met dubieuze blikken die ik moeilijk en bezwaarlijk kon interpreteren. Ook anderen wierpen blikken in mijn richting die kennelijk een mening over mij vertegenwoordigden die ik moeilijk kon duiden, terwijl ook het gezicht van mijn "opponente" nu somberder scheen te worden en meer scheen te betrekken en de huichelachtigheid en schijnvertoning die zij eerder ten toon gespreid had schenen nu wat weg te vallen en te verminderen, wat meer in overeenstemming leek met de werkelijke aard en bedoeling van de bijeenkomst die toch in het teken stond van sterfgevallen en rouwprocessen die men met een opgewekt, stralend gezicht moeilijk kan verhullen of wegmoffelen, waardoor de hypocrisie weer zou zegevieren zoals algemeen gebruikelijk. Ik vermeed het verder haar aan te kijken omdat ik vermoedde dat ik de bevreemding en verwondering opwekte van het gehele gezelschap op een manier waarvan ik mij niet bewust kon zijn. Echter, later op die middag bleven we elkaar op een mij onaangenaam aandoende wijze aanstaren tot de middag ten einde kwam en voor mij het vertreksein klonk en ik opgelucht lijn zeven kon nemen naar huis...