“Ineke komt altijd terug”

In deze zomer, de vroege, uitbundige zomer van mijn vierenzestigste levensjaar, en een zomer waarin ik nog moeilijk kan geloven, bracht ik opnieuw een bezoek aan de kale cel waarin de ongelukkige, mijn betreurenswaardige, arme broer, noodzakelijkerwijs aan de polsen vastgebonden, ligt opgesloten met sinds kort een flagrante, schrijnende wond, een donkerrood plakkaat op het voorhoofd, veroorzaakt door de onstuitbare, onvermijdelijke zelf-beschadiging waaraan hij ten prooi is gevallen. Ik breng hem de onnozele, kinderlijke boekjes met de bonte kaften en getiteld: "Sprookjes van De Efteling", "Ienie Minie en haar kameraden" en "Alleen op de wereld" en een groot tablet chocolade, altijd een succesnummer. Omtrent de ondoorgrondelijke motieven, sentimenten en beelden die dwarrelen in zijn verwoeste brein tasten al zijn verplegers en psychiaters volkomen in het duister en de enige toezegging waarmee ik mijn broer verlaat, luidt: “Ineke komt altijd terug!”