De troost van de Strabrechtse Heide

Het was in dat uur, Vader! dat ik aan je ziekbed, dat zich gedurende elf maanden had voortgesleept, aan je benevelde geest het beeld opriep van onze gezamenlijke wandeling, zo lang geleden, in die onvergetelijke zomer, over de paden die zich slingeren over de Strabrechtse Heide.
We waren kameraden en we hebben de levensweg eveneens voor een groot deel samen afgelegd.
Je scheen tot rust te komen door wat ik opriep als een visioen, een visioen van onze verbondenheid, een droombeeld, een drogbeeld.
Je oogleden vielen voorgoed over je porseleinblauwe ogen; je hand werd koud in die van mijn moeder. Ik was getuige als niemand anders.