“Tempus fugit”

Ik liep; nee, ik strompelde die avond aan de arm van een nichtje naar het restaurant, alsof ik in een diepe krocht zou belanden, alsof mij de ultieme verdoemenis reeds was aangezegd. Die avond had ik afscheid genomen van mijn moedertje in mijn "laatste ouderlijk huis", van mijn oude moedertje dat daar nog altijd op me gewacht had, van mijn allerliefste schat alsof ik voorgoed afscheid genomen had, al had het doodsuur nog niet geslagen.
De familie, de overgebleven familie, ook van overzee, zou bijeenkomen om te dineren en een van hen troostte mij, hoorde mijn verhaal aan, droogde mijn tranen.
Mijn verdriet verwaaide en vervluchtigde ongemerkt in de lange jaren na moeders dood als de geur van een ijl, ongrijpbaar parfum en ik zag het restaurant weer, nu in andere, gelukkige omstandigheden en het geluk keerde weer, onherroepelijk, onstuitbaar, onvoorstelbaar, terwijl ik het nooit had kunnen verwachten en er niet meer in kon geloven...