Mijn ontmoeting met Billy, een hondje

Het terras van Café-Restaurant "Anvers" aan de Markt in Tilburg is voorzien van een zwart zonnescherm, van een grandioze overhuiving die men naar believen kan laten stijgen en dalen, al naar gelang de weersomstandigheden en de temperatuur. Ik wachtte die dag op dat terras, onder dat scherm op een vriendin, op een trouwe collega van veertig jaar her, nu zevenenzestig en gehavend en getekend door haar leeftijd. De tranen om onherroepelijk leed en verdriet bezetten mijn ogen vóór haar komst en ook de tranen van ontroering om een klein hondje dat een echtpaar naast mij mee bleek te voeren en dat de naam "Billy" droeg. Billy liet zich strelen en zette alle zeilen bij in zijn resolute en krachtdadige geblaf, gericht tegen gasten van "Anvers" die onverwacht kwamen en gingen op deze schitterende vroege zomerdag. En ach, hoe hield ik al van het hondje, hoe riep het mijn herinnering op aan al die lieve, dierbare, trouwe viervoeters waarvoor de doodsklokken al hadden geluid in een ver verleden; onze onvervangbare kameraden.