“The green, green grass of home”

Op deze schitterende en placide zomerdag, in de zomer van mijn vierenzestigste levensjaar, ver verwijderd en voorgoed vervreemd van de sferen van mijn jeugd, kijk ik vanuit mijn venster uit op die grasgroene weide, de weide van mijn thuis in de wereld, van het sobere en eenzame thuis dat ik tenslotte vond in deze mysterieuze, wrede, harde en onheilspellende wereld, maatschappij en werkelijkheid waarvan ik eveneens vervreemd ben, waartegen ik letterlijk de bescherming zoek van mijn vier solide, stenen muren. En ik besef, Vader!, hoezeer ook jij kon houden van de schoonheid en schittering van dat zomerse groen, van die ultieme troost en weldaad van de Natuur...