Diepe treurnis om de afasie

Het is ongelooflijk hoe kaal, verlaten en desolaat de lokalen van Wijkcentrum “De Symfonie” aan de Eilenbergstraat in Tilburg Noord zijn. Als daar dan bovendien de diep beklagenswaardige afasie-patiënten bijeenkomen is welhaast geen grotere treurnis of ongeluk denkbaar. Hen is de taal en het spraakvermogen ontnomen, de primaire voorwaarde voor de elementaire menselijkheid, welhaast de enige voorwaarde van ons menszijn, de voorwaarde voor het wonder en de magie van het woord, van de verwoording, van de communicatie, van de taal, van de poëzie en de literatuur.
Met onnozel, kinderlijk aandoend spelmateriaal proberen mateloos enthousiaste vrijwilligers de vervlogen hoop en toekomstverwachtingen van de patiënten die weggestuurd zijn met de fatale diagnose nog nieuw leven in te blazen, maar tevergeefs. Een nog jonge, aantrekkelijke vrouw stamelt, stottert en hakkelt op hulpeloze, zielig aandoende wijze en wordt bovendien nergens meer voor vol of volwaardig aangezien wegens de wreedheid en bekrompenheid van de vooroordelen waarmee men in deze maatschappij de geringste afwijking van het zogenaamd “normale” , van de standaard en de standaardmens die niet bestaan, discrimineert. En zo krijgen het ongeluk, de hopeloosheid en de uitzichtsloosheid ook hier gestalte en vorm, naast de oneindig uitgebreide variëteit die deze fenomenen kennen in wereld en maatschappij...