Jouw geliefde naam, die ik nu vervloek...

Jouw geliefde naam die mij tot een gebed, een toverspreuk en een magische formule was geworden en die ik jarenlang innerlijk uitsprak is mij, nu ik je nooit meer zal zien, tot een noodlot, een vloek en vervloeking geworden.
Jouw huis, mijn thuis, jouw mij zo geliefde vriendenhuis heb je mij voor altijd ontstolen nu je voorgoed vertrekt tot mijn machteloosheid, vertwijfeling en wanhoop, nu het andere, onbereikbare continent voorgoed jouw bestemming en thuis zal zijn. De slagen van jouw hart, van jouw levendige, vurige hart zal ik nooit meer voelen, de streling en de krachtige greep van mijn hand om jouw schouders, eens, zo lang geleden, is voorgoed verleden tijd. De herfst en de winter zonder jou zullen onherroepelijk intreden “Accipere quam facere iniuriam praestat”: Het is beter onrecht te lijden dan onrecht te begaan.