Mijn astma; mijn noodlot?

Een elegante zuil van doorzichtig glas draagt op de afdeling "Longziekten" van het E. Ziekenhuis de gelijknamige, macabere tekst.

Toch heeft men meestal niet af te wachten dat men hier onmiddellijk op middeleeuwse wijze gevierendeeld zal worden, de duimschroeven aan zal krijgen of zijn laatste adem uit zal moeten blazen. Maar men mag wel blazen: in het mondstuk van zo'n prachtige, geavanceerde computer, die keurige lijnen en grafieken toont als resultaat.

De longarts draagt het haar in een merkwaardig soort misplaatste staart, ongeveer op het achterhoofd en verzekert me dat ik me geen zorgen hoef te maken. Wel moet ik in een alternatief soort gymzaal binnenkort gaan oefenen met die mooie toestellen die daar staan opgesteld.

Spoedig wandel ik daartoe op een mooie augustusmorgen waarop de koelte mijn lichaam streelt langs de rozentuinen van het sfeervolle Theresiaplein waar de huizen in carré-vorm de oude kerk omringen, die ik al in mijn jeugd bezocht en die het plein domineert met haar gestalte.

De fysiotherapie gaat beginnen onder leiding van een jongeman die ik vrijmoedig in de bruine ogen kijk als hij de zuurstofmeter aan mijn vinger legt waarbij hij tot mijn ultieme verrassing plotseling een hand op mijn smalle, verouderde hand met de blauwe aderen laat rusten in een onverwacht welhaast liefkozend gebaar.

Zal de prognose nog gunstig zijn?