Voorgoed verloren in verre verten...

Niemand zou nog kunnen ontkennen dat in jouw huis, mijn thuis, mijn twaalfjarige vriendenhuis, nu de leegte regeert, dat het mij voorgoed ontstolen is, dat de ramen nu blikkerend het daglicht weerkaatsen, dat jouw vensterbanken geen orchideeën meer herbergen.
En ik ben nog een keer de gang gegaan, de gang die ik talloze malen ging destijds, zo vol van vertrouwen, zozeer hopend op de bestendigheid, op de toekomst die nu plotseling geen bestaansrecht meer heeft.
Je bent gegaan, naar verre, onbestemde horizonten, voorgoed; voorgoed.
Septemberregen tikt tegen mijn ramen. De straten liggen blinkend vóór me...