Ontmoeting in de stad
Een troost bij overstelpend leed?

Vaak kwam ik haar tegen tijdens mijn eveneens zinloze en doelloze escapades; ze verwende zichzelf met steeds nieuwe cadeautjes, al dan niet uit kringloopwinkels, kennelijk om het overweldigende psychische leed te stelpen. Zo liet ze mij bij onze laatste ontmoeting een glazen brander zien met twee “compartimenten” waarin waxinelichtjes geplaatst zouden kunnen worden. Haar grote zorg betrof de vraag of ze de kaarsjes er zonder houdertje in zou kunnen zetten. Geruststellend zei ik dat dat best mogelijk zou zijn. Haar tranen vloeiden tijdens de psychotherapeutische sessies; steeds meer tranen. Moesten de armzalige cadeautjes de diepe, diepe put van het leed dempen?