How many roads must a woman walk down, before........

De Hasseltstraat is nog bezet met kramen, gelardeerd met gedeeltelijk aangeklede paspoppen, overblijfselen van de recente Braderie als ik in de avond mijn weg zoek naar een ander gedeelte van de stad.
Het Churchillplein bevindt zich in een uithoek, in een soort sfeerloze achterbuurt, bepaald geen oase.
Hier heeft mijn “vriendin” haar toevlucht en domicilie gezocht en gevonden.
In haar armetierige huisje getuigt niets meer van de glorie en majesteit van haar jeugd; slechts de foto’s in het album van haarzelf, gekleed in de feestelijke lichtblauwe rok naast de jeugdvriend en van haar moeder, triomfantelijk poserend, jong nog, elegant en mooi, in de bloei van haar jaren.
Een merkwaardige dissonant in dit milieu vormt de brede flatscreen televisie die ons met haar beelden merkwaardigerwijs meevoert naar de wouden en rivieren van Cambodja, bevolkt door de meest exotische en veelkleurige diersoorten.
Tijdens mijn terugreis hobbelt mijn deeltaxi door nachtelijk en desolaat Tilburg en de chauffeur, een fotomodel, veroordeeld tot zijn baan, verklaart aan zijn passagiers; “Het moet wel een heel raar mokkel zijn waarmee ik niets zou kunnen beginnen”.