“Das war also das Glück meines Lebens”

Je portret in de chique, elegante witte lijst dat je bidprentje omvat en dat je lachende gezicht toont, siert nog altijd mijn bureau. Nooit meer zal ik terugkeren in je kamer in de seniorenflat waar we samen “Die Amsel” van de onvergetelijke Robert Musil bestudeerden, toen die morgen die zo magisch was ons nog gegund was; aan de vooravond van ons tragische afscheid.
Je hebt me aanvankelijk niet willen vertellen dat je de sieraden van je vrouwzijn moest missen maar je deelde toch je leven met me; je vertelde hoe je, jong nog, paradeerde met je slanke taille in de wijd uitstaande vijftigerjaren-jurk; hoe je je studie aan de exclusieve school voltooide en lerares werd.
Het moest ons welhaast voeren tot jouw tragische conclusie: “Das war also das Glück meines Lebens”
Hoe graag zou ik terugkeren in je kamer, je stem weer horen; je weer in de ogen kijken...