“Horreur” en gezelligheid

De mens is een streber. Hij streeft en streeft door, ook als hij zesentachtig is. De horreur van de doodsvertwijfeling, van de existentiële angst, van de immense leegte van de kosmos waarin men wegzinkt als een atoom, van het naakte, bleke skelet dringen niet door in de gezellige burgerlijke woning die regelmatig gepoetst wordt. Het onkruid moet ook van het tuinpad, dat is essentieel en de hoogste doelstelling waarvoor het leven nog in stand gehouden wordt; de categorische imperatief welhaast.
In het boekenkastje ontbreken Kierkegaard, Sartre, Heidegger, Nietzsche en Merleau-Ponty. De vraagstellingen zijn niet doorgedrongen tot het bewustzijn, hebben het lichaam en de geest niet kunnen bereiken, de bezinning is gedurende een geheel leven achterwege gebleven en de imperatieven van Christus werden niet werkelijk begrepen en hebben geen zoden aan de dijk gezet. Zal de nacht van de vertwijfeling ooit aanbreken?