Welcome to the Hotel St. Elisabeth (?)

Het appel wordt weer geblazen.
Met een zware tas ben ik gearriveerd in een kamer met drie luxueuze bedden, waarvan twee bezet. Ik reik mijn mede-patiënten de hand. “Ineke” zeg ik slechts, maar mijn tranen dringen achter mijn ogen om de naam, mij eens gegeven.
Twee koppen koffie worden aangesleept.
Is deze opname al de voorbode van het eindstation, van het onherroepelijke, onvermijdelijke? Ongetwijfeld moet deze vraag bevestigend beantwoord worden maar ik hoop op nog tien jaar respijt.
Een mede-patiënte vertelt me haar ziektegeschiedenis, inclusief bronchoscopie. Zij verkeert in het afschuwelijke niemandsland tussen onzekerheid en kennis, tussen hoop en vrees.
Op de verre snelweg aan het raam passeert het verkeer in een rustig en rustgevend tempo. Het hooggelegen venster biedt uitzicht op de bijgebouwen van het ziekenhuis, enigszins wanordelijk aangelegd en ik kijk van daaruit naar de hemel van December, die doorkruist wordt door een zwerm opgewekte vogels.
De Turkse mevrouw op de kamer heeft getrakteerd op veel zoete lekkernijen die mijn andere mede-patiënten tegenstonden. Ze spreekt geen Nederlands en werpt woordeloos en stilzwijgend blikken in mijn richting.
Vanmiddag moet ik aantreden voor mijn onderzoek……