De kunst duurt lang, het leven kort/De witte oorbellen
(Dit verhaal werd mij geschonken door een oudere Tilburger in buslijn 41, op weg van Tilburg-Noord naar Goirle)

Het was in de eerste Jaren na de Tweede Wereldoorlog. Hij behoorde tot de werklozen die op straat kwamen te staan na het faillissement van de timmerfabriek; zij was een schoonheid en poseerde voor zijn camera.
Met liefdevolle precisie en inventiviteit vervaardigde hij haar din de donkere kamer; het portret dat vijftig jaar na dato nog zijn woonkamer siert.
In het hart van haar witte, lange oorbellen projecteerde hij een kunstig.
miniatuurtje van haar beeltenis
Ze zou verrast zijn als ze zichzelf zou zien in haar jonge Jaren en hij zou haar die foto graag aanbieden.
Maar ze koos een van de wegen die het leven haar bood; hij verloor haar aan een onbekende, aan haar toekomst, aan een menigte, waarin zij verzonk; zij vond ha en r bestemming wel of niet en leeft nog of niet meer.
Het portret zal beiden overleven; haar ogen zullen het niet meer aanschouwen.
“De kunst duurt lang, het leven kort”