“Vrouwke Misère”

De wijkverpleegkundige droeg een wit-gesteven schort met schouderbanden en een chique speld: een sort uniform, teken van haar beroep, dat haar sierde. We schreven zestiger jaren van de vorige eeuw.
De kinderen kwamen aandacht te kort; het zwakzinnige broertje eiste alles van de ouders: hun geld, hun zorg, hun hart en hun ziel.
Het oudste meisje herinnert zich hoe de verpleegster hen het vers, getiteld: “Vrouwke Misère” leerde, dat als volgt ging: “Vrouwke Misère, zo errem als Job, bewonde een schuurke zo klèn als een schop”
En de verpleegster deed met hen het kaartspelletje, een soort patience, met de kaarten met de rode en zwarte figuurtjes: harten, ruiten, klaveren en schoppen en de kleurige plaatjes van boer, vrouw en koning.
Als het oudste meisje nog op het Kamerlingh Onnesplein komt, leeft de herinnering op: daar woonde ZIJ, de engel van hun jeugd.......