Al veertig jaar een trouwe vriend (?)

weemaal per jaar moet ik de gang gaan langs het parcours en het panorama van mijn mislukkingen, langs het nu geheel gerenoveerde en supersonisch ingerichte kantoorgebouw waar ik eens ben afgedankt en dat nog steeds ten dienste staat van de doelloze bezigheden die aan het intrinsiek zinloze leven van de mensheid bezwaarlijk een werkelijke zin of betekenis kunnen verschaffen en langs de gevels van de woningen van anonieme, onbekende buurtbewoners die schuilgaan achter vitrage en achter planten en waar het leed dat zich in talloze en vaak ongekende vormen voordoet zich ongebreideld en kennelijk op wispelturige wijze ten einde toe voortzet.
De straten van de villawijk die ik tenslotte bereik strekken zich in al hun schoonheid uit onder een stralende, staalblauwe hemel en de tuinen zijn gelardeerd met bloesems van onovertroffen pracht. Mijn weg voert naar een oude kameraad, naar een vriend die nog standhoudt als de trouwe, noordelijke ster aan de nachtelijke hemel waar velen mij zijn ontvallen en gedurende al die Jaren hield hij zich schuil, Jaren waarin ik aanstormde op de maatschappij.
Ik mag plaatsnemen in zijn “chaise longue” in de kale, koele, klinische ruimte en vestig mijn ogen op de comfortabele, geruststellend aandoende TL-buizen boven mijn hoofd aan het plafond die de zinloze tekst “Philips” tonen.
De behandeling zal twee uur in beslag nemen en al die tijd zal ik met open mond als de alom bekende “Vergulde Gaper” voor pampus moeten liggen terwijl mijn vriend de tandarts beitelt en hamert, zaagt, schroeft en knutselt.
In een aanval van misplaatste en verrassende plotselinge tederheid raakt hij mijn kin als liefkozend aan en keert deze in de richting van zijn gezicht, beschermd door het mondkapje en berust het op verbeelding of werkelijkheid dat hij even later met een al evenzeer verrassend vluchtig gebaar mijn beide wangen streelt, mogelijk als verzachting, als compensatie voor het mitrailleurvuur van zijn instrumentarium?
Na afloop van de behandeling bevinden zich rechtsachter in mijn mond twee solide kronen en ik mag de straat die uitmondt in het villapark weer ingaan en mijn terugweg huiswaarts weer aanvaarden