De boekentas

Ieder jaar als Sinterklaas in het land was, mochten we bij oma komen in het grote vooroorlogse huis, waarnaar de familie Broeckx verhuisd was na de teloorgang van opa’s winkel, destijds gesitueerd aan de Oude Markt.
Met oma sta ik op de foto als baby; ze koestert mij in haar armen terwijl ik onnozel en hulpeloos de wereld in kijk en terwijl op de leuning van de bank het kleine speelgoedbeertje dat mijn familie “Popje Brom” had gedoopt, trouw op me wacht.
Ik groeide op onder oma’s waakzame, trouwe, beschermende aandacht en zorg en zo brak het tijdstip al te spoedig aan voor mij waarop ik mijn intrude op het lyceum zou doen.
In dat jaar schonk oma mij de bruine, leren boekentas met de stevige, stoere voorvakken en het solide handvat, die mijn schoolcarrière zou vergezellen, die de boeken zou torsen en dragen; de boeken, later van Tacitus, Ovidius, Livius, Vergilius, Xenophon, Euripides en Herodotus met de oude, welluidende en elegante taal erin die tot mij sprak, die ik leered aanvoelen en begrijpen.
Ik kaftte die boeken, waarnaar ik belangstellend uitzag en die het boekenfonds van de school mij verschafte ieder jaar zorgvuldig met speciaal kaftpapier en zag ze bij die gelegenheid alvast vluchtig en belangstellend in, in afwachting en vol ongeduld tot ze hun geheimen aan mij zouden openbaren.,
De tas vergezelde mij: zij ging op de bagagedrager of ik droeg haar nonchalant en uitdagend tegen de heup als ik flaneerde op het schoolplein.
En zo raakte de tas tenslotte versleten na zes leerjaren, zoals alles versleten raakt en haar charmes verliest.
Haar trouwe dienst en de herinnering aan Haar, die haar mij eens schonk, zal ik nooit vergeten…..