De verbrande muts

De muts die ik steevast droeg als was ik een verkapte Moslima; de beige muts met de donkerbruine ingeweven motieven die zo goed beschermde tegen de felle winterkou, kwam op een ongelukkige manier aan zijn eind en ik zou hem node gaan missen.
De schnitzel met knoflooksaus was opgediend in mijn favoriete restaurant tot mijn genoegen, maar plotseling kwam de serveerster geschrokken en gealarmeerd op mij af; de vlammen sloegen uit de muts en laaiden op en beschadigden bovendien een dik bibliotheekboek dat echter op de kaft slechts een geringe zwarte roetvlek toonde zodat het nog representatief was.
Per ongeluk was de wollen stof van mijn muts in aanraking gekomen met het bescheiden vuur van het feeërieke lichtje dat, zoals gebruikelijk in verschillende restaurants dient om de sfeer te verhogen en een aangename ambiance tot stand te brengen.
Bij mijn vertrek verzekerde ik het personeel: “Ik zal geen stoute of gevaarlijke dingen meer klaarmaken in jullie restaurant”
(Eerder hadden ze me zozeer vertrouwd dat ze me lieten gaan met een onbetaalde rekening tot ik de volgende dag kwam betalen)