Een pover adressenboekje.......

In de secretaire, die, tegen de schoorsteen geschoven, een herinnering vormt aan hen, wier portretten mij eveneens nog aankijken alsof ziekte en dood niet razendsnel alles verwoest zouden hebben, trof ik nog een langwerpig adressenboekje aan met daarin vermeld de povere, armzalige kennissenkring van mijn arme ouders. Verschillende namen zijn doorgestreept. Velen moeten het onherstelbare leed geschuwd hebben dat hart en ziel, gemoed en verstand van mijn ouders bezette.
Prominent in het boekje de namen van de verplegers van hun zoon op wie vaak tevergeefs een beroep gedaan werd; door welk gesprek immers, hoe diepgaand, vergaand of academisch verantwoord ook, had men de geestesziekte van de zoon ooit kunnen genezen?
In de inrichting leeft de zoon voort; stupide, onnozel, onwetend en verwonderd reiken zijn handen nog naar hen, die hem ontvallen zijn.......