Herinneringen aan mijn studententijd (1)

En zo trad ik aan om de universitaire studie in de psychologie te gaan volgen. Ik was en bleef nog kind en kinderen bevolkten met mij de collegezalen.
Het eerste jaar zou me overrompelen met veel werk, teveel werk. Ik zweette en zwoegde voor de tentamens en de studie van de statistiek bezorgde me hoofdbrekens als ik de noodzakelijke en onvermijdelijke vier cijfers achter de komma tevoorschijn moest toveren en als ik moest worstelen om aan de formules de enig juiste uitkomst te ontfutselen.
De witgevederde, onschuldige duiven met de rode kraaloogjes vormden het willoze object van de experimenten van onze docenten, de heren wetenschappers en wijzelf onderwierpen ze aan onze proefnemingen: wat mij betreft niet zonder mededogen en consideratie voor hun kwetsbaarheid en schoonheid, die volgens mij zouden moeten verbieden dat wij dit met hen uitvoerden.
De sfeer te midden van de studenten was vrij, liberaal en joyeus maar zelfs hier vormde ik een toch wel nauwelijks acceptabele uitzondering.
Onder het lamplicht van een kamer in de studentenparochie kwam een aantal studenten bijeen onder leiding van de pastor die ik toen leerde kennen en ik was een van hen. Het werd een vriendengroep en we wierpen elkaar blikken vol verwachting toe terwijl we discussieerden over psychologische literatuur.
Een van hen was M. die me tot het uiterste trouw zou blijven tijdens de desastreuze omstandigheden die in het verschiet lagen en die zich nu slechts nog deden voorvoelen omdat ik nog de beschikking had over mijn volledige verstand en de rampen die mijn tijdelijke ondergang zouden veroorzaken zich nog niet hadden voltrokken........