Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (vervolg)

In Tilburg Noord, grenzend aan de bebouwing die zich sinds de zeventiger Jaren van de vorige eeuw verheft, treft men haast onverwacht een min of meer merkwaardig natuurgebied aan dat uiteraard een geheel andere sfeer ademt als de stadse omgeving.
Daar strekt de kaarsrechte baan van een wandelweg zich uit, geflankeerd door een weide waarin we de lieflijke en vreedzame gestalte van een Ijslandse pony met lange, witte manen die neerhangen als een gordijn en de hals en het hoofd van het dier omsluiten als een mantel, kunnen bewonderen.
Daar strompelden en sjokten we voort op een al warme voorjaarsdag die was als een voorbode en een aankondiging van een onvoorspelbare maar mogelijk veelbelovende zomer die nog moest komen en mijn vriendin kon zich zoals gebruikelijk zelfs troosten met de aanblik van enkele nietige en kwetsbare waterhoentjes die onbekommerd voortdreven op een watervlakte die overigens een lege, doodse en verlaten indruk maakte, zij het dat in de verte op voor ons onverklaarbare wijze een nieuw, zanderig en mysterieus eiland tot stand was gekomen dat eveneens onze verwonderde blikken tot zich trok.......