Ontmoetingen in het Openbaar Vervoer (vervolg)/Plaatsvervangende verzoening, twintig jaar na dato

Ik herkende hem aan zijn handicap, waartoe hij voortstrompelde op twee krukken; zijn manke benen. De bus legde haar route af vanaf het station naar meer binnenstadse gedeelten van Tilburg toen ik hem aansprak met de woorden: “Mag ik u iets vragen? Hoe denkt u over Frederik L.?”
Frederik was onze “mutual friend” geweest in een ver verleden dat overschaduwd werd door vele, vele Jaren van afstand na een plotselinge ruzie en een snauwpartij die mij ten deel was gevallen om persoonlijke eigenschappen die inderdaad niet al te florissant zijn maar die op onvermijdelijke wijze zijn bijgeleverd in mijn genenpakket, zoals zoiets nu eenmaal soms het geval schijnt te zijn.
“Een goed mens, maar lastig” verklaarde mijn mede-passagier. “Hij heeft me goed geholpen met mijn statistiek-studie”
Eens was ik huisvriendin geweest van Frederik en zijn vriendin en nu, plaatsvervangend en twintig jaar na dato, verzoende ik mij met hem, plaatsvervangend en in zijn afwezigheid, als het ware “in de geest”
Onze haat-liefde-verhouding veranderde opnieuw in vriendschap, al zou ik de oude vriend, die nu twintig jaar ouder was geworden, nooit meer zien.........