Een rampscenario in Biezenmortel?

Het hoofdgebouw bij de inrichting in Biezenmortel waarin mijn broer sinds jaar en dag verblijft, heeft alle kenmerken van een klooster en het heeft dan ook als zodanig gediend in een verre, voorbije tijd.
Prominent bevindt zich een kruis aan de voorgevel waarvan het silhouet zich bij mijn bezoek aftekende tegen een najaarshemel: het is of hier, in deze contreien, het leed wel bij uitstek gepropageerd, geactiveerd of zelfs gecultiveerd wordt, dat wil zeggen: als men bepaalde personen zelfs daar voor aan moet zien of daartoe in staat moet achten.
Kaalheid regeert in de paviljoens; deze vormen een thuis zonder huiselijkheid, dat geen thuis is; woningen met alleen het hoogstnoodzakelijke die de naam “woning” niet verdienen.
En zo rijgen de dagen zich aaneen in de inrichting: zo ziet mijn broer dag aan dag uit op de kleine binnenplaats, waar zijn zus in een wanhoopspoging nog enkele fleurige foto’s van vlinders aan de met hout betimmerde wand heeft bevestigd.
Zo passeert het leven van de onnozelen, van de volwassenen die gehuisvest zijn in de lichamen van kinderen, die geen besef hebben van welke zingeving dan ook, van wat dan ook.....