Een feestelijke middag in het Zorgcentrum

We waren bijeengekomen in het Restaurant van het Zorgcentrum dat uitmuntte door kaalheid en armoedigheid.
Glazen wanden rezen op en boden uitzicht op arbeidershuizen waarvan de troosteloosheid door de aanwezige gasten niet werd opgemerkt.
Vele demente ouderen waren aanwezig en warden getrakteerd op een variëteit van liedjes uit de oude doos die welhaast onlosmakelijk mede deel uit zijn gaan maken van het Nederlandse cultuurgoed door twee uiterst charmante en charismatische jongedames die niet schroomden de hele zaal te betrekken bij hun act en de afgetakelde heren ten dans te vragen die uitbundig en enthousiast omarmd warden en die glimlachend hierop in gingen alsof zij nog in de bloei van hun lang vergeten jeugd een eerste gepassioneerd afspraakje hadden met hun eerste meisje.

Een oudere heer heeft mij opgemerkt en komt op mij af. We raken in gesprek en hij beschrijft zijn voorbije tweeënnegentigjarige leven dat kennelijk een kaarsrecht, deugdzaam en uiterst eentonig verloop heeft gekend: na de HBS de lange vijfenderLtig jaar op kantoor bij de NS zonder slag of stoot, zonder de woelingen en het onheil dat veler levens zozeer kenmerkt en na het eveneens vijfendertigjarige huwelijk de Jaren in eenzaamheid.
Op onvoorspelbare en onachterhaalbare wijze schijnt hij plotseling af te knappen op mijn verschijning en charmes en beëindigt hij ons korte gesprek, zet de traditionele alpinopet op het grijze hoofd en neemt afscheid na mijn opmerking: “Leuk met u kennisgemaakt te hebben”

De middag spoedt zich ten einde

De jongere heren hadden niettemin mijn indrukwekkende, lange zwarte winterjas die mij goed staat en die ik wegens mijn armoede geschonken heb gekregen, wel degelijk bewonderd.......