INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS

 

Opnieuw naar de velden des doods
Een milde dood…..

Het Crematorium te Tilburg bestaat uit een samenstel van gebouwen, te weten het “Andante Café” waar je eventueel de dood kunt trachten te bezweren door een schrijfcursus, de imposante zaal “Aurora” met haar vele lichtjes waar ik mijn moeder ten grave droeg en niet te vergeten de strooivelden waar mama nu rust onder de oude eik.

Daar waren we samengekomen: mijn trouwe oud-collega, haar echtgenoot en broers en vele belangstellenden. De oude mevrouw, de moeder was in de armen van de dood gezonken. Ik had de indrukwekkende zwarte auto en de vele volgauto’s het terrein op zien rijden en nu weerklonk de muziek, die niet van originaliteit getuigde en die een beetje cliché-matig was en de voorgedragen gedichten boden geen taalvaardigheid en het was zelfs alsof het achtennegentigjarige leven van mevrouw geen betekenis gehad had, futiel was geweest en zinloos, alsof zij slechts een nulliteit was geweest te midden van velen, alsof het leven vergleden was zonder begaafdheid, zonder verdiensten, zonder prestaties.

Er vloeiden geen tranen; het raadsel en de horreur van het afscheid kwamen niet aan de orde, het mysterie werd niet aangeroerd, de beheersing bleef intact, alsof afgezien zou kunnen worden van de heftige geestescrises die in sommige gevallen toch heel gebruikelijk zijn, alsof het leven was voortgekabbeld, voortgestroomd zonder doel, zonder bezinning, zonder zingeving en alsof men daar zonder meer vrede mee kon hebben.

En hoe merkwaardig dat men de nadruk legde op de betekenis van een sjaal, een zo totaal onbetekenend en futiel voorwerp, dat mevrouw de laatste jaren bij zich gedragen had als was dit een fetisj....