Het dierbare staketsel

Het karkas, het chassis is opgehangen in de borstholte door een onbekende; het fragiele chassis dat nu begint te haperen, mankementen begint te vertonen. Het is mij niettemin dierbaar; dierbaar als mijn bloed, als mijn adem. Het tijdstip is onbekend; het finale tijdstip van het afscheid van alles wat mij zo oneindig geliefd is zoals de decemberbomen in hun kaalheid.

Nu staan ze nog in het felle licht; nu schenken de wolkenpartijen mij nog hun genade; nu nog, nu nog en ik aanschouw mijn vrouwenlichaam dat mij toelacht als een Venusbeeld uit voorhistorische tijden in de monumentale spiegel; het dierbare lichaam dat mij gegeven is, eens is geschonken...