Zelfmedelijden

In de lange rij voor de kassa vestigden mijn ogen zich op de schijnbaar zinloze tekst: “Inlegkruisjes 39 eurocent”. Het was druk in de supermarkt. Om onnaspeurlijke redenen drong zich ineens het beeld aan me op van mijn eerste pop, Rosa genaamd en van het beertje waarmee ik op die oude foto stond, het beertje dat later kwijtraakte onder de divan van oma en dat mijn ouders toepasselijk “popje brom” hadden genoemd omdat ik het met mijn pas verworven spreekvaardigheid vermanend had toegesproken.

Het was in die lang vervlogen tijd, kort na de grote oorlog. “Niet brommen, popje” had ik gezegd. De tranen van ongepast en onterecht zelfmedelijden stroomden als bij toverslag over mijn wangen en ik hoopte maar dat de mevrouw vóór me in de rij niet plotseling zou besluiten mij haar gezicht in plaats van haar rug toe te keren om mij te betrappen op dit volgens de algehele conventie toch wel onbetamelijk publiekelijk vertoon van verdriet. Na het afrekenen sleepte ik de zware tassen door de straten die naar mijn huis leiden en bedacht dat de last die ik torste symbolisch was voor het geestelijke gewicht dat mij neerdrukte: de wereld sloot zich weer aaneen in tweetallen: anderen vierden hun liefde terwijl ik al blij was met de liefkozing van de wind en de streling van het water om mijn lichaam als ik in het zwembad was...