Het verlovingsgeschenk

Ze was de vriendin van zijn zus, van zijn getormenteerde zus die haar eigen einde zou kiezen en bepalen uit wanhoop en vertwijfeling in later jaren en ze kwam dus aan huis in het kapitale vooroorlogse pand. Hij hoefde niet vaak op te kijken van zijn gebruikelijke lectuur om haar tot zijn jonge, flamboyante, mooie en elegante echtgenote te kiezen. Ze werden mijn vader en moeder. Toen nog verloofde men zich met elkaar en de lange verlovingstijd vormde de prelude op het eveneens lang uitgestelde huwelijk. Er was geen geld en met moeite werd de zijde bekostigd voor het mantelpakje. Ze trouwden in een klein kerkje in het dorp Hulten om de goegemeente die zo roddelde niet de indruk te geven dat het om een “moetje” zou gaan, om een schande, die ze wilden vermijden en die ze zich niet konden veroorloven. En in die tijd gaf ze hem het boekwerk cadeau dat nu nog de planken van mijn boekenkast siert, getiteld; “Muzikale Ommegang” wegens zijn heftige, vurige gevoelsleven dat hij weerspiegeld zag in de werken van de grote klassieke componisten: Mozart. Beethoven. Berlioz, Liszt en al die anderen wiens legendarische en flamboyante portretten de bladzijden van het boek sieren. En zo vluchtte hij weg uit zijn ambtenarenbestaan dat hem kwelde, martelde en terneerdrukte in een wereld van kunst en schoonheid en zo leerde hij mij, “sa fille Cathérine” die wereld kennen als we samen luisterden in de achterkamer met haar hoge plafonds naar die klanken en zo voerde die muziek ook mij mee naar verre sferen van ongekende schoonheid en verhevenheid die ik later nooit meer mocht kennen en beleven in mijn eveneens zo getormenteerde bestaan.

Hij was mijn vader en ik mocht ooit zo’n vader de mijne noemen...