Het geborduurde kleed

Toen de regen tegen de ramen kletterde en kletste op een late januaridag die op de een of andere manier het voorjaar vervroegd scheen in te luiden, bracht ze mij het kleed. Het vormde een late en onverwachte herinnering aan de liefste, genaamd Cecilia, sinds lang niet meer te midden van de levenden, die de lieflijke, kronkelende bloemmotieven en lijnen met ijverige hand en met fijne, pastelkleurige zijde eens heeft geborduurd. Het kleed moet een huwelijkscadeau zijn geweest ter gelegenheid van het eerste huwelijk van degene die nog altijd naast me staat en op wonderbaarlijke wijze de stormen en woelingen van haar leven overwon en overleefde, mijn trouwe tante en tot in lengte van Jaren zal het kleed getuigen van Haar, die aan mijn wieg stond, van mijn trouwe oma, die als niemand anders mijn jeugdportret koesterde op het mahoniehouten dressoir...