Worsteling

In die tijd en in die zomer had ze zozeer gewenst dat die poort die die bloementuin begrensde plotseling en onverwacht open zou zwaaien en dat Hij daar weer voor haar zou staan, in vol ornaat, in zijn groene zomerjas. Maar haar handen reikten tevergeefs naar het verre continent, naar de verten die hem hadden opgeslokt en het gemis woog loodzwaar en ondraaglijk op haar, evenals het flagrante onbegrip van vele anderen. En in de lente, daaraan voorafgaand, had zij nog de rozerode bloesems aanschouwd in de tuinen van de Ingenhovenlaan, herinnering aan haar stormachtige en zo hoog verheven en majestueuze verliefdheid en zij was gezonken als in een luchtledige krocht, als in een kelder, in een kelder zonder uitgang, in diepe vertwijfeling en wanhoop. Zeven jaar na zijn vertrek wist hij de weg nog te vinden naar de Nassaustraat waar zij was blijven wonen en was zijn haar zilvergrijs geworden, een tooi van de ouderdom en wijsheid.