“Like a memory it falls” (Simon and Garfunkel)

Zacht tikt januariregen tegen mijn venster in een gestaag ritme. De nacht treedt nu in.

De volgende dag toont de hemel zich vlekkerig grijs en wit. Een enkele zwarte kraai houdt zich op tussen de fragiele, tengere boomstammen die hun bloei nog geduldig en lijdzaam afwachten.

Het voorjaar zal weer komen, overrompelend, schitterend, maar nu is er nog de roerloosheid, de stilte, de lijdzame afwachting, het geduld.