De vonken en het vuur

Uit de oude as laaiden soms nog vonken op als er een sporadisch, incidenteel bericht kwam van over de oceaan, uit de verste verte, een teken dat ook in ZIJN hart de liefde en vriendschap niet helemaal afgestorven, uitgestorven, gedoofd waren.

Daarna weer de radiostilte en de leegte, het terugvallen in de laagvlakte van het gevoel. Het geloof en het ongeloof, de twijfel en de vertwijfeling, de hoop en de wanhoop wisselden elkaar af in bonte en wisselvallige opeenvolging.

De verliefdheid lichtte nog kort op als de weerlicht, als de bliksem, waarna de duisternis weer intrad, weer regeerde.

“.....schon bald kommt ein neuen Morgen, mit Farben und hellem Licht, das Leben vergisst dich nicht, es vergisst dich nicht” (Udo Jürgens)