Een mooie tocht op de wateren van de Biesbosch?

Moet men het nog wensen met een gezelschap van senioren op een nog winterse dag in maart de wateren van de Biesbosch te bevaren?

In de jachthaven wachten de vele pleziervaartuigen die daar aangemeerd liggen op ons en een ijskoude, helse wind en sneeuwvlagen begroeten ons nog in maart.

We zijn aan boord gegaan van De Zilvermeeuw. Grijs water omklotst een trechtervormig bouwsel op de oever naast de indrukwekkende Amercentrale die haar rook spuwt in de atmosfeer.

De zware motor zet aan, komt op gang en we vertrekken

Stevig en vol vertrouwen rust het vaartuig op de stroom die het draagt en voortstuwt. In de grienden aan de oevers ligt veel dood hout, als met slordige hand weggeworpen en de oevers zijn als het ware bezet met keien: solide, stevige stenen, als bestemd voor de eeuwigheid.

Zo varen we voort en onze boot is druk bevolkt.

Van de sneeuwresten zullen we nu spoedig wel weer afscheid moeten nemen. Een meneer in marinierskledij, heel toepasselijk, zorgt voor de koffie.

Het leed dat algemeen verbreid is en gemeengoed, doet de ronde maar te bedenken valt dat groter leed nog altijd mogelijk is en tussen het chagrijn en het klagen en zeuren door weerklinkt een monotone stem die de beelden in de omgeving becommentarieert.

Een mevrouw aan de andere kant van onze tafel kijkt mij maar voortdurend in de ogen met wellicht meewarige of medelijdende blikken die ik slechts bezwaarlijk en met veel moeite kan duiden. Blijkbaar moet het ondraaglijke nog draaglijk worden.

Moet men wensen met een gezelschap van senioren op een maartse dag de Biesbosch te bevaren?