INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS

 

Vervreemding en verdriet in Parijs

Dichtbij de heuvel waarop als altijd de kathedrale basiliek van de Sacré-Coeur haar koepels verheft, en wel in de straten die zich uitstrekken aan haar voet als een ongeduldige minnaar aan de voeten van zijn toekomstige echtgenote, overvielen mij eens merkwaardige gevoelens van verdriet, vervreemding en veroudering.

Alsof de tijd reuzenschreden had gemaakt en ten onrechte gehele episoden van mijn leven had overgeslagen, voelde ik mij vijftig in plaats van dertig en vervuld van vreemdsoortige, voorheen ongekende sentimenten. Een violist op Montmartre toverde zielsdiepe klanken uit zijn instrument die de tranen vanuit onbekende diepten omhoog stuwden naar mijn ogen en naar mijn gezicht.

(Was dit dan ondanks alles het verdriet om een liefde die mijn hersenen al zo lang scherpzinnig als onmogelijk, ondoenlijk en onbereikbaar hadden geoordeeld? Was dit dan toch de melancholie om degene die in zijn gedachten allang een ver tropisch land had verkozen boven mijn aanwezigheid?)

Ik heb mij nooit zo oud en vertwijfeld gevoeld. Na mijn thuiskomst bleven de merkwaardige ervaringen in mijn geheugen verankerd als iets wat ik telkens weer zou kunnen beschouwen, zoals onze ervaringen lijken op een collectie schilderijen in het museum van onze geest. Vele lentes zouden nog volgen en altijd zou mijn hart terug kunnen keren naar mijn Parijse sentimenten en zich gelukkig kunnen prijzen om de verjonging en de genezing die het toch nog heeft gekend…….