Als een lam ter slachtbank?

De longarts met het plakkerige, grijze, achterovergekamde haar en de forse, zwarte bril zette met zijn chique, elegante vulpen, symbool van zijn status als arts, zijn handtekening op de recepten voor de medicijnen en op het briefje voor de CT-scan. Vurig hoopte ik dat met deze nieuwe maatregelen nu mijn langdurige longcrisis bezworen zou kunnen worden. Ik begaf mij als een “lam ter slachtbank” naar de apotheek waar ik lang moest wachten en welhaast nog ongelovig, overdonderd en lamgeslagen nam ik de medicatie in ontvangst. Gaandeweg en langzamerhand ontstond niettemin het vertrouwen dat er een brug geslagen zou kunnen worden over het woelige water van de rivier van mijn kennelijk nu aftakelende longen en ondanks alles welgemoed en optimistisch probeerde ik de lange weg naar mijn genezing in te slaan.......