Mijn droomtheatertje

Soms ben ik ‘s-nachts in het labyrint van de straten. Ramen rijgen zich aaneen in eindeloze sequenties. Een bleek licht valt over het geheel. Ik ben me ervan bewust dat ik in Amsterdam ben.
Het kan ook zijn dat er zich een fantastische zeegroene lagune vertoont tussen strenge, Victoriaanse huizen. Het moet Melbourne zijn, de stad waar mijn overladen tante en oom lang hebben gewoond.
Ook zie ik HEM weleens, in een Gouden LIcht zie ik HEM, mijn demon, mijn Jezus, omgeven door een aura van magie.
Minder aangenaam vind ik het als ik, onschuldig sluimerend, plotseling geconfronteerd word met de tombe en het gebeente van Louise de Coligny, sinds eeuwen diep verborgen in de crypte te Delft.
Evenmin ben ik ervan gecharmeerd allerlei door kanker vervormde lichaamsdelen in bizarre volgorden en combinaties aan mijn slapende geestesoog te zien passeren.
Iedere nacht wordt mij een excursie vergund door de krochten en afgronden van mijn onderbewustzijn, die ik best op prijs kan stellen......