“Hungry Eyes”

Het gebouw in Tilburg West waarvan de gevel bezet is met felgekleurde, in mijn ogen uiterst lelijke panelen, is mij niet onbekend gebleven.
Vroeger vormde het het décor voor mijn journalistieke werk en kwam ik er samen met collega-vrijwilligers. Men moet van de strakke, moderne, kale inrichting ervan houden en ik ben daar geen liefhebster van. Vanavond waren wijkbewoners samengekomen voor een maaltijd.
Aan onze tafel was een man aangeschoven die zijn uiterst begerige, als uitgehongerde blikken extreme aan ons opdrong. Er was geen ontwijken aan en inderdaad moeten de blijdschap en de vrolijkheid die mij terecht met soeplepels van mijn gezicht af te scheppen zijn geweest en zoiets is nu eenmaal in het menselijk verkeer kennelijk zo ultiem wenselijk; dit in tegenstelling tot de melancholie, angst, neerslachtigheid en wat dies meer zij die als een gemene, uiterst perfide en ongewenste ziekte weggemasseerd moeten worden alsof deze verschijnselen nauwelijks bestaansrecht hebben en hun mijns inziens rechtmatige plaats in de uiterst veelzijdige arena van de “condition humaine” nooit mogen opeisen.
Als een vlieg op de honing dus, maar de nasi goring vroeg ook om zijn volle aandacht toen deze eenmaal geserveerd was…….