Een middag in Franse sfeer
"Tu Te Reconnaîtras"

Bij wijze van beloning voor een decennium van notuleerwerk, verricht voor een bepaalde organisatie, zou ik gefêteerd en gehuldigd worden in het gezelschap van andere vrijwilligers met een ander takenpakket tijdens een feestelijke middag in Franse sfeer met chansons die de oren en hapjes die het gehemelte zouden strelen..... (Hoe had in mijn jeugdjaren het leven zich aan me gepresenteerd als een bonte caleidoscoop waarvan ik de wervelende beelden naar believen kon verdraaien, als een rijke, veelzijdige waaier vol mogelijkheden en hoe was ik in mijn "nadagen" sluipend en geleidelijk en schijnbaar onvermijdelijk tot een "vergaderdier" geworden dat het geitenwollensokkenjargon van mijn collega's eindeloos moest aanhoren, tot zich door moest laten dringen en er aantekeningen bij moest maken....) De Frans-Nederlandse of Nederlands-Franse zanger maakte zijn opwachting en ik kon hem niet onaantrekkelijk vinden in zijn zeegroene pantalon en zijn beige, glanzende colbertje en met zijn korte, grijze stekelhaar.
Kennelijk met het doel meteen maar de herkenbaarheid van de overigens overbekende (liefdes)liedjes die hij te berde zal brengen, te bevorderen, begint hij meteen maar met het Songfestival-succes: "Tu Te Reconnaîtras".
Tussen de bedrijven van zijn "performance " door morrelt hij wat aan de geluidsapparatuur die wat terzijde staat opgesteld en met haar knipperende lichtjes een blauwachtig schijnsel de zaal inzendt; vermoedelijk om het volume of de modulaties van zijn stem wat bij te stellen (wie zal het zeggen) of neemt hij terloops een slokje van het glas sinas dat ze voor hem hebben klaargezet, dan weer, tijdens de meest "heftige" en "intense" passages van zijn act ("dance in the old-fashioned way") omklemt hij de microfoon stevig met beide handen alsof deze zijn kostbaarste bezit is dat hij nooit meer los wil laten; hij komt de zaal in en voert de microfoon aan het lange snoer met zich mee, her en der personen uitnodigend een passage met hem mee te zingen en vervolgens komt hij sluipend, geleidelijk maar onstuitbaar en onherroepelijk ook in mijn richting en hij zingt me toe en werpt mij blikken toe die andere dames wel anders zouden interpreteren.
Hij blijft in volkomen onwetendheid over mijn enorme, plaatsvervangende podiumangst en verlegenheid die mij doet verstarren onder zijn uitbundige publiekelijke demonstratie van gevoelens als een prooidier onder de spiedende blik van het roofdier dat het wil verslinden, als een kwetsbare naaktslak die zich wil terugtrekken in zijn huis, als een schuw nachtdier dat zich alleen in volstrekte duisternis durft te vertonen en bloot te geven.
Na de uitvoering krijg ik een feestelijk boeket mee naar huis: op ranke stelen draagt het brede, uitwaaierende groene bladen en felrode gerbera's en rozen, naast voor mij ondefinieerbare stekelige paarse bloemen en witte, met mysterieuze windingen en een cadeaubon van vijftien Euro (!) waarvoor ik, weliswaar met plaatsvervangende schaamte, een CDtje koop met Franse chansons met als titel: "Vive la France"; de chansons zijn alle voor mij even invoelbaar en herkenbaar