Een "Vaarwel!" aan de Wetenschap?

De omslag van het Tijdschrift "Wetenschap in Beeld" is glanzend, bont en schitterend en toont wonderlijke, mooie dinosaurussen, robots en ruimtereizigers, maar het grijnst me uitdagend, uitnodigend aan als wil het mij in de valstrik, in de val van de zinloze opeenstapeling van het feitenmateriaal, van de eindeloze kennisvermeerdering lokken en storten, die nauwelijks nut zal hebben gehad als in de aula aan de Karel Boddenweg het "In Paradisum" zal worden aangeheven, als de kaarsen zullen branden, als een enkele traan zal vloeien en een enkel woord gesproken zal worden, als de rouwkransen, getooid met mogelijk frisse witte of rode bloemen te kennen zullen geven dat de toekomst, die nu nog mysterieus, verlokkend en verblijdend lijkt voor mij en zich nog in nevelen hult, ten einde zal zijn gekomen voor mij.
De kanarievogel in de vesting van zijn kooi heft in zinloze, doelloze, blinde blijmoedigheid zijn lied aan als ik huil om mijn afscheid van de wetenschap met haar bonte, veelkleurige universa; het hele lijfje van het diertje beweegt als in een dans, kronkelt als in een extase om de nieuwe dag te vieren, als in een blinde, blijmoedige verheerlijking van het unieke moment, van het leven, van de werkelijkheid.
Wil het beestje mij leren dat de ballast van mijn hersenen, van de weke massa, ingeklemd in de schedel slechts de ballast is van de mensheid in het algemeen, die leidt tot zinloze escapades, waar er geen antwoorden zijn, waar het koude heelal en de meedogenloze oneindigheid wachten?