INHOUD BROECKX
HOME
AUTEURS

 

Bij een veertigjarig dienstverband

Er viel onlangs een kaart in de brievenbus, keurig verzorgd en met het logo erop van de organisatie voor maatschappelijke diensten waarbij mijn vriendin en oud-collega, die in een ver verleden naast me heeft gestaan als niemand voor of na haar, veertig jaar werkzaam is geweest.
Op de kaart is haar door acne zozeer gehavende, maar hartelijk glimlachende gezicht afgedrukt als het hart van een zonnebloem en deze afbeelding symboliseert heel nauwkeurig haar charismatische, vriendelijke en vrolijke persoonlijkheid.
Tijdens de viering van het jubileum in een tot wijkcentrum verbouwde oude kerk waren de oude ouders, beiden boven de tachtig, aanwezig; ik zag hun bleke gezichten en fragiele gestalten op de achtergrond; ineengedoken zaten zij in het chique bankstel dat speciaal voor deze gelegenheid was opgesteld en de broers waren er ook.
Vanaf een afstand sloegen zij het tafereel gade; al die mensen, al die collega's die in een lange stoet hun dochter en zus, hun zo geliefde dochter en zus, op wie zij zo trots zijn, kwamen feliciteren en geschenken kwamen aanbieden.
Wat een feestelijkheid, wat een trots!
En de moeder, wankelend op de evenwichtsbalk van de ouderdom en de dood en vergeetachtig, besefte toch met haar overgebleven vermogens, met wat misschien nog een fragment vormde van haar bewustzijn, verstand en gevoelsleven, wat hier gebeurde: haar dochter, haar enige dochter, die voor haar zo trouw de medicijnen sorteerde in de vakjes van de pillendoos, die haar brood sneed, die met haar ging wandelen in het voorjaarszonnetje, die met haar naar de audicien ging, haar geliefde Lucie werd gefêteerd na een veertigjarig dienstverband als secretaresse!
En de lange, eentonige dagen, gevuld met routineuze werkzaamheden zijn voorbijgegaan, hoewel ze eindeloos leken te duren en Lucie heeft geen weet, geen besef gekoesterd van wat de filosofische vragen betekenen, van wat onder anderen Luis Cernuda, Fernando Pessoa, August Strindberg en Francois de la Rochefoucauld hebben beweerd, van hoe ze tot de mensheid hebben gesproken.....
Ook ik was op de receptie en later vroeg ik naar de collega's van destijds en ik vernam dat velen van hen (Herman, Gerard, Johan, Piet, Nico, Ank en Loes) niet meer te midden van de levenden zijn.
Kort na de feestelijke ontvangst in het wijkcentrum hebben wij Lucie's oude vader ten grave moeten dragen.....