Mijn dierbaarste foto
Een popje genaamd Liselotje

De foto moet ongeveer in 1960 genomen zijn en toont mijn moeder, die nog een uitstraling van jeugdige, meisjesachtige charme en lieflijkheid bezit, in een tijd vóór de grote rampspoeden die haar gevoelige hart zouden verbrijzelen en vermorzelen, en ze houdt een popje monsterend en liefkozend vast, alsof ze zeer tevreden over de aankoop ervan is en zichzelf ermee feliciteert. Het popje werd de naam "Liselotje" toebedeeld en het zou het lievelingspopje van mijn zus worden. Het houten stoeltje van Liselotje met de lichtbruine, gelakte spijltjes staat op de Sinterklaastafel, die gedekt is met een feestelijk kleed van fijne, witte stof, naast pastelkleurige suikerbeesten en een sprookjesboek van Assepoester met opstaande kartonnen bladen, waarop de episoden en taferelen van het verhaal zijn verbeeld en dat ik me nog zo goed herinner. Ook Vader en een bejaarde buurvrouw kijken op de foto welwillend, tevreden en goedkeurend neer op de Sinterklaastafel waarop de spulletjes prijken die ons, kinderen, de volgende dag zouden verrassen.
Deze foto beschouw ik als mijn dierbaarste bezit en mijn hart is vervuld van blijdschap, maar ook van weemoed en verdriet, telkens als ik de bladen van het oude album opsla en naar haar kijk.