Uren van verbittering

Er gaan bussen in die richting, met in trotse, zelfbewuste elektronische letters de naam van hun bestemming boven hun voorruit zoals bijvoorbeeld de tekst: "Elisabeth Zkh via Broekhoven".
Maar het panorama dat je voor ogen krijgt in Tilburg Zuid wanneer je daar noodgedwongen of zelfs vrijwillig verkeert, is van een triestheid, troosteloosheid en grauwheid waarvan je bezwaarlijk kunt genieten, maar die je mismoedigheid, lusteloosheid en neerslachtigheid méér bevorderen, opwekken en aanwakkeren dan je ook maar ooit zult kunnen wensen.
Daar is allereerst de kolos van het St. Elisabeth Ziekenhuis (oord van onheil en verdoemenis, maar ook van genezing en herstel...) met haar brede poortgebouw met het cirkelvormige dak, als een reusachtige stenen paddenstoel.
De Professor van Buchemlaan kan er nog mee door met haar herenhuizen met oranje daken en daartegenover doet ook de kapitale villa annex restaurant, genaamd "Etenstijd" het goed, dit in tegenstelling tot het merkwaardige samenraapsel van bouwsels dat men in de omgeving ervan aantreft en de rommel van de vegetatie van het al of niet opgeschoten groen.
Een onevenwichtigheid van geest en gemoed die je je allerminst kunt wensen wordt geschapen door de aanblik van het geheel, waarvan de totstandkoming nauwelijks kan berusten op weloverwogen architectonische plannen uit het verleden; men moet besluiten dat een chaos is gecreëerd die de ziel in onaangename sferen doet verwijlen.....

Tegen het decor van het landelijke Leijpark vonden eens, als ik dit schrijf meer dan zes jaar terug in de tijd, de schijnbaar eindeloos durende wandelingen plaats van een moeder en een dochter, van mijn moeder en mij. En moeder vertelde me het verhaal van haar lange leven.

Toen de zaken in een stroomversnelling waren geraakt en het uur van het afscheid was aangebroken, greep ik in de witte, stille ziekenhuiskamer de verkrampte hand van de moeder, van mijn moeder en schreeuwde: "Ik zal u nooit vergeten!", in het ongewisse of mijn schreeuw het welhaast bewusteloze brein van de oude dame had bereikt.....

Met een zwaar gemoed aanvaardde ik mijn toekomst.....