Mijn mysterieuze wandelgenote

Ze woonde aan de Gouverneurslaan, de "vriendin" die mij altijd onbekend is gebleven. Ik had weleens een vluchtige blik proberen te werpen door de zware, dichtgeweven vitrage voor haar ramen en dit had een indruk bij me nagelaten van sfeerloosheid en van een eenzaamheid die zij met niemand deelde. Voor zover ik kon waarnemen stond er in de achterkamer een tafel met zwarte, leren stoelen eromheen.
Ze had zich niet en nooit prijs willen geven, nooit uit willen spreken tijdens de elf jaar van onze zondagse wandeltochten en had steeds zwijgzaam maar trouw naast me voortgestapt, kennelijk in bewondering voor de steeds wisselende landschappen die zich voor onze ogen ontvouwden en slechts het ene, luttele woordje "práchtig!", "práchtig!" waarmee zij de vele natuurverschijnselen becommentarieerde, kreeg zij over haar lippen alsof haar hele woordenschat slechts dit ene woordje bevatte.
Ze scheen lerares geweest te zijn, maar over haar carrière hoorde ik nooit iets, evenmin als over haar eventuele liefdesaffaire(s), of over de voor- of tegenspoed in haar voorbije leven etc. etc. Het leek me dat ze eens mooi geweest moest zijn; haar nog altijd blonde haar dat haar schoonheid moet hebben geaccentueerd, droeg ze opgestoken en haar trekken waren nog altijd klassiek en harmonieus.
Wie was zij? Wat ging er in haar om? Had het leven haar dusdanig getekend dat zij ieder vertrouwen in haar medemens, en dus ook in mij, was kwijtgeraakt?
Stil liep zij aan mijn zijde op die zondagmiddagen die ik nooit zal vergeten; stil, zwijgzaam, maar trouw en met een onuitgesproken kameraadschap en woordeloze verbondenheid......