Herinneringen aan mijn wandeltochten door Midden-Brabant (vervolg)
In het Heidepark

Het Heidepark omringt als een beschermende gordel de gebouwen van "Amarant", de inrichting voor zwakbegaafden en de daar eveneens gevestigde hospice, met groene lanen waarin het licht en de schaduwen van een junidag hun spel spelen en waar een romantische, vervallen villa valt te bewonderen, die zich spiegelt in een vijver met waterlelies, en die doet denken aan het beroemde "Huis van Usher", eens zo voortreffelijk beschreven door Edgar Allen Poe, die er een magische, mystieke, onvergetelijke gestalte aan verleende. Vele schitterende paarse, rode en roze rododendrons in volle bloei sieren de lanen van het park. Het is de zomer van mijn zestigste levensjaar en mijn wandelgenote bevindt zich nog altijd aan mijn zijde, maar heeft te lijden onder een zwaar verlies; het afscheid van een trouwe vriend, een wandelgenoot van weleer. Om mijn metgezellin te troosten wijs ik haar op de rododendrons, op de fraaie lichtval en op de spiegelende vijver, waarin voor haar de gestalte van haar vriend vereeuwigd zou kunnen zijn, voorgoed zou kunnen zijn bewaard, mede omdat hij bij uitstek hield van de natuur. Maar natuurlijk vormt mijn suggestie een verlegenheidsoplossing; haar rouw en verdriet schijnen vooreerst onherstelbaar en ongeneeslijk; de wonden willen vooralsnog niet helen; de pijn blijft schrijnen en branden en blokkeert het hart en het innerlijk van mijn ongelukkige vriendin als een ongeneeslijke wond die haar hart en ziel verkrampt en slechts genezen kan worden door de weldadige balsem van de altijd voortschrijdende tijd......