Mijn eigenlijke geboortedag

De bakstenen zijmuur van het huis waarin ik geboren ben droeg een scheur, die van rechtsboven tot linksonder liep. Deze was veroorzaakt door het bombardement van 1944, dat ook de stalen spoorbrug over het Wilhelminakanaal getroffen had en die als een voorwereldlijk aandoend staketsel boven het kolkende zwarte water gehangen had. Maar acht jaar na de Wereldbrand was mijn wiegje gespreid.
Ik ben geboren op de 27^e juni, zes weken vóór de 13^e augustus; de dag waarop ik verwacht werd. De bevalling was zwaar en moeilijk. Pas op het laatste moment riep vader Dr. Adeling erbij die vroeg waarom hij niet eerder verwittigd was. De tante, de zus van mijn vader, aan wiens kwaliteiten en capaciteiten men in de familie twijfelde, had gebeld om een snelle ambulance die mij ijlings vervoerde in een glazen kistje naar het E. Ziekenhuis. In de couveuse was warmte, maar daar waren niet de handen van mijn vader of de borsten van mijn moeder.
Na zes weken kwam ik thuis, maar mijn moeder betwijfelde of ze wel blij met mij kon zijn. Mijn thuis zou het "familiefort" worden waar mijn vader en moeder, ooms, tantes en oma om mij heen stonden en mij verwenden: ze noemden mij "het kindje".
Zo begon mijn leven in het oude huis, dat sinds vier decennia trots en zelfbewust de naam "Broeckx-Schmitz" op haar bruine, houten voordeur droeg.