In verwarring
Het Kaïnsteken van de psychiatrie

Toen de herfst inzette en je een enkel geel blad kon zien neerdwarrelen kwam hij de goederen stallen in mijn berging. Het meisje, zijn vriendin, was ook wel eens meegekomen. Ze droeg bij die gelegenheid een frivool, klokkend rokje over haar witte lange broek, Ze praatte veel en was duidelijk in de war. Ze had het overzicht verloren en was uit haar huis gezet, zei de man die haar spullen kwam brengen. Later kwam het meisje niet meer met hem mee. De man had gezegd "dat hij er echt niet meer mee kon omgaan." Spoedig daarna vertelde hij dat ze "daarginds" was, in Vught, in een psychiatrische inrichting. "Je moet haar maar veel vriendschap geven, nu ze daar is" adviseerde ik de man. "Dat heeft ze nu wel nodig" "Velen zijn er daar erger aan toe dan zij" antwoordde hij; "Er is er een bij die veel schreeuwt".
Mijn berging bevat nu een volledige bibliotheek, verpakt in dozen met opschriften als "New Zealand Hawkes Bay organic apples", die wijst op eruditie en intelligentie en diepgang, met boeken op het gebied van wetenschap en esoterie, encyclopedieën en dichtbundels, een nog mooie bureaustoel, een CD-speler, LP's en ook nog de lieve, grote babypop waarmee het meisje ongetwijfeld eens,. als kind, speelde; tezamen de zielig aandoende stille getuigen van een drama, van de tragische lotsbestemming van het meisje, nu haar geestesvermogens haar in de steek gelaten hebben en het laten afweten.
Zal zij nu de deur is dichtgeslagen achter haar in dat oord van onheil, waar zij noodgedwongen de vreselijkste "avonturen" beleeft, terugkeren en haar rechtmatige plaats in de maatschappij weer innemen of zullen de deuren zich niet meer voor haar openen en in haar gezicht geslagen worden?
Zal men haar na blijven wijzen als een "getekende", zal men het brandmerk in haar voorhoofd blijven griffen? Ik heb haar spullen onder mijn beheer en bewaar en bewaak ze tot haar terugkeer, eens, mogelijk over lange tijd......